Lizbon, UWCL Final günü, hatta son saatleri. Stadın yokuşunu tırmanmışız, nefesler sıklaşmış. Nefeslerin sıklaşma sebebi maç değil, yokuşun ta kendisi. Tırmanırken yolda vefat edip bakkala sığınan İsveçli kızlar da aklımın bir köşesinden geçmiyor değil. Artık önündeyiz stadın ama. Gözlerimin içinde mutluluk ve şuhu ile şükür namazı kılınıyor. Stad yokuşa paralel, yani kale arkası tarafına geliyoruz ilk. İspanya'dan gelen Tyresö T-Shirt'lü Vero Boquete tayfası da orada beklemede: "♫♫♫ Vero Boquete la la la laylayla la la la ♫♫♫". Bizim girişe doğru tırmanmaya devam ediyoruz. Uzaktan kesiyorum ortamı; kaldırım boyunca anketör kılıklı 17-20 yaş aralığında altı yedi genç yol kesiyor. Onların devamında kapıların açılmasını bekleyen ufak bir kalabalık var. Zehir aklımdan anketörleri atlatma planları yaparken bir yandan da yürüyoruz. Onların mahaline adım atar atmaz soldan biri geliyor. Az önce yolu kestiğimde pek de dikkatimi çekmeyen bir kız. Kafanızda güzel bir kız canlandırdığınızda, gözünüzün önüne gelen belli belirsiz yanılsamanın daha güzeli, etli, kemiklisi, gerçeği, daha güzeli, gerçekten. Gözlerinden gökkuşağı çıkıyor. Her gülüşü mucizevi ve her gülüşünün bitişinde bir kıyamet kopuyor. Bir şeyler diyor bana, anlamıyorum. Cevap bekler şekilde yüzüme bakıp gülümsüyor. Portekizce bilmiyorum. Niye bilmiyorum :( Sonra İngilizce anlatıyor; işte Kantar Firmasından mı ne geliyormuş, maça geldiysek birkaç bir şey sormak istiyormuş. Hayatımda daha önce kimsenin bana bu kadar çok soru sormasını istemedim. Konuşuyoruz, gülüşüyoruz, güldürüyorum :( Hatta diğer anketörlere ikinci tur geliyor ben hala tutsağıyım onun. Mail adresimi istiyor, iki üç gün sonra içinde anket olan bir mail atacağım diyor. Prosedür bitiyor. Hayatımın en geri geri yürüyüşünü yapıyorum. Neredeyim ulan ben?
O maili ertesi akşamdan itibaren sürekli beklemedeyim, inanıyorum ki, o mail sek anket olmayak, bir şeyler daha olacak içinde, yani olmalı, olmalı. Bu hayalle yaşıyorum zaman zaman, gerçekten de hayal. O tarihten bugüne -ki 13. güne girmiş bulunmaktayız şu dakikalarda, Portekiz menşeili hiçbir mail almadım. Kağıdım kayboldu, kız bilerek bana yollamak istemedi, o heyecanla mailimi yanlış yazdım, anketten vazgeçtiler, veya aslında bütün bunlar hiç yaşanmadı. Niye yaşandı ki
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder